Niełatwo jest zrozumieć, czym naprawdę jest bliskość z drugim człowiekiem. I niełatwo jest naprawdę być z nim blisko. Potrzeba do tego wzajemnego zaufania, zrozumienia, umiejętności ustępowania, ale i stawiania na swoim. Nie ma prawdziwej bliskości bez obustronnego szacunku, wzajemnego słuchania. A do tego dochodzi jeszcze bagaż różnorakich przekazów, wyniesionych z rodzin i grup, nabytych przekonań, własnych przemyśleń i refleksji.Maria i Bogdan de Barbaro - znakomici psychoterapeuci rodzinni - jak mało kto potrafią wskazać drogę wśród tych wszystkich zawiłości. Nie, nie dają gotowych recept czy cudownych zaklęć, dzięki którym bliskość zdarzy się, jak za dotknięciem różdżki. Przekonują natomiast, że niemal każdy z nas jest zdolny do bliskości. Musi tylko to pojąć, musi zrozumieć, czym ona naprawdę jest - i odważyć się ją zbudować.Początkowo, w okresie zauroczenia, inność partnera przyciąga i fascynuje. Lecz co potem, gdy partnerzy ochłoną? Jak to się dzieje, że początkowo dla siebie inni, stopniowo stają się swoi? Taka szansa pojawia się, gdy inność drugiej osoby nie napawa nas lękiem, jesteśmy na nią otwarci i gotowi swoją wersję świata uznać za możliwą, ale nie jedyną. Wówczasz zaciekawieniem patrzymy i słuchamy Innego, a w jego inności dostrzegamy szansę na własne wewnętrzne wzbogacenie. Kluczem jest stosunek do Innego. Jeśli się go nie boję, to będę gotów wziąć z jego inności coś dla siebie. I to mnie zmieni, to mnie wzbogaci.Bogdan de Barbaro

Decyzja o rozstaniu nigdy nie jest łatwa i oznacza cierpienie wielu ludzi. Rozwód to zazwyczaj długi proces, często będący wynikiem wcześniejszego, długotrwałego kryzysu życiowego. Jednak, wbrew pozorom, rozstanie może być naprawdę czymś dobrym, pozwala nam bowiem na oddech pełną piersią, życie w prawdzie, daje możliwość spełnienia tłumionych dotąd potrzeb i dalszego rozwoju. Czasem przerywa życie w przemocy, w chaosie choroby alkoholowej partnera czy zimnej obojętności. Przerywa status quo życia w kłamstwie i zdradzie. Adriana Klos, znakomita psycholożka i psychoterapeutka, opisuje, w jaki sposób radzić sobie z trudnymi emocjami towarzyszącymi rozstaniu, jak się zachowywać, aby nie utrudniać sobie, partnerowi i dzieciom już i tak skomplikowanej sytuacji. Podpowiada też, jak przygotować się na rozprawę, jak pomóc przeżyć rozwód dzieciom oraz w jaki sposób ułożyć sobie nowe relacje z byłym partnerem, teściami i znajomymi. Udowadnia, że rozwód to nie koniec świata, ale szansa na nowe i lepsze życie.

Kryzys i okres przeddecyzyjny * Uczucia, które trzeba przeżyć * Etap podjęcia decyzji i godzenia się ze stratą * Jak sobie pomóc. Szukanie kręgu wsparcia i dbanie o siebie * Etap negocjacji, formalności i oswajania się * Jak pomóc dzieciom * Po rozwodzie * Świadectwa rozwiedzionych

Z okładki:Znana terapeutka w oparciu o osobiste i zawodowe doświadczenia dzieli się dojrzałąi wyrozumiałą refleksją o realnych problemach, jakie pojawiają się w relacjach rodzicówz dorosłymi, usamodzielniającymi się dziećmi. Pisze o ich dorastaniu i dojrzewaniu, o pierwszych miłościach, o chwili, gdy zamierzają opuścić rodzinne gniazdo, dokonują wyboru partnera, rozpoczynają życie seksualne, zawierają małżeństwa, przeżywają kryzysy i rozstania, sami zostają rodzicami. O ich miejscu w łańcuchu pokoleń, o dziedziczonych i przekazywanych w rodzinie wartościach i normach, o uzgadnianiu i przekształcaniu stylów bycia i życia.To książka o wrażliwym towarzyszeniu dzieciom w dobrych i trudniejszych chwilach, o wysiłku rozumienia i zgody na odrębność pokoleń, to świadectwo szacunku okazywanego każdemui - przede wszystkim - książka o mądrej miłości.Lektura dla dziadków, rodziców, dzieci, wnuków i teściów.Wprowadzenie:Od proporcji między radością a lękiem i trudami macierzyństwa zależy kształt stosunków między matką a dzieckiem także w wieku dojrzałym.Od wielu lat prowadzę psychoterapię młodych, dorosłych ludzi, którzy borykają się z różnymi problemami emocjonalnymi, wynikającymi z tej szczególnej sytuacji, jaką jest wkroczenie w dorosłe życie. Rodziny - a zwłaszcza matki - mają swój udział i w powstawaniu tych problemów, i w uwalnianiu się od nich.Matka jest pierwszym człowiekiem, którego dziecko poznaje. Już przed urodzeniem odczuwa jej zdenerwowanie, zmęczenie, ekscytację, głód, chorobę. Od tego, jak wygląda ich spotkanie tuż po urodzeniu, zależą pierwsze doświadczenia życiowe dziecka.Ta świadomość bywa dla kobiet powodem dumy i radości, ale niekiedy przytłacza ciężkim brzemieniem odpowiedzialności. Od proporcji między radością a lękiem i trudami macierzyństwa zależy kształt stosunków między matką a dzieckiem także w wieku dojrzałym.Jako matka dorosłych córek znam te problemy z własnego życia. Towarzysząc córkomw dorastaniu i dojrzewaniu, w stawaniu się dorosłymi kobietami, żonami i matkami, przeżywałam radości i rozterki, zwątpienia i zachwyty. Wiem też, że trudno jest w taki sposób współuczestniczyć w podejmowaniu ważnych życiowych decyzji swoich dzieci, aby nie ukrywać swojego stanowiska, ale pozostawić im ostateczną decyzję i zaakceptować ją.Odnosiłam na tym polu sukcesy i doznawałam porażek, ale mam też nadzieję, że jedne i drugie stały się ważnym źródłem doświadczeń dla naszej rodziny.Zdaję sobie sprawę z drogi, jaką sama przebyłam od dziewczyny do dorosłej kobiety, żony, matki, babci. Znam ciężar odpowiedzialności i ryzyka. Doświadczyłam także poczucia autorstwa własnego życia i wiem, że jest ono czymś tak ważnym i pięknym, iż warto pomagać innymw jego osiąganiu.Pracuje się na to całe życie, uświadamiając sobie stopniowo swoje potrzeby i możliwości, dążenia i zahamowania. Taka świadomość pozwala na dokonanie wyboru, a możliwość wyboru daje poczucie autorstwa swojego życia. Czym innym jest bowiem powiedzenie sobie "Nie osiągnęłam tego, na czym mi zależało (wykształcenia, sławy, pieniędzy), bo MUSIAŁAM opiekować się rodziną" lub "Poświęciłam się rodzinie, robię zawsze tylko to, co POWINNAM. Moje chęci nie mają żadnego znaczenia, czyli CHCĘ tego, co POWINNAM", a czym innym powiedzenie: "WYBRAŁAM opiekowanie się dziećmi, bo w tych warunkach to było najważniejsze".

Gdy słyszymy o żalu i smutku wywołanym stratą, na ogół jako pierwsza przychodzi nam na myśl śmierć kogoś bliskiego. Rzeczywiście, trudno wyobrazić sobie coś bardziej dojmującego i bolesnego niż odejście żony, męża, dziecka, rodzica. Ale przecież nie tylko takich strat doznajemy. Smutek towarzyszy nam, gdy stracimy ukochanego kota, przeprowadzimy się do nowego miasta, dziecko wyjedzie na studia, nawet gdy sprzedajemy ulubiony samochód.Ewa Woydyłło pisze właśnie o takich rodzajach straty i żalu po niej. Jej książka, przygotowana specjalnie dla Wydawnictwa Charaktery, ma pewną szczególną właściwość, wcale nie tak często spotykaną: każde zdanie dowodzi, że autorka dobrze wiedziała, co chce napisać. Dlatego nie potrzebowała wielu słów, żeby podarować nam mądrą, poruszającą opowieść o przeżywaniu straty. Opowieść dającą też wiele nadziei wszystkim, którym wydaje się, że żal i smutek po stracie, jaką ponieśli, nigdy nie przeminą. Przeminą.Dr Ewa Woydyłło jest psychologiem i psychoterapeutką. Pracuje w Fundacji im. Stefana Batorego, gdzie koordynuje Regionalny Program Przeciwdziałania Uzależnieniom. W latach 1987-2012 związana z Ośrodkiem Terapii Uzależnień Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Autorka wielu publikacji prasowych oraz książek: Poprawka z matury; W zgodzie ze sobą; Rak duszy. O alkoholizmie (Nagroda Teofrasta dla najlepszej książki psychologicznej, przyznawana przez "Charaktery"); Bo jesteś człowiekiem. Żyć z depresją, ale nie w depresji; Podnieś głowę; Dobra pamięć, zła pamięć.